De wondere wereld van het samenwonen
Deze maand woon ik alweer één jaar samen met mijn Verkering. En dat het een bijzonder jaar is geweest, blijkt wel uit de herinneringen die we laatst samen ophaalden onder het genot van een burgerlijk kopje thee. De eerste maaltijd in ons paleisje (Kapsalon, lekkeeerrr!!), onze eerste nacht samen in ons huisje (hoor jij ook dat vreemde geluid?) tot aan het eerste frisse wasje dat we ophingen.
Dat laatste zal ongetwijfeld veranderd moeten worden in ‘ik’. Want mijn Verkering en de was doen is als vrouwen met een voetbal; niet echt een geslaagde combinatie. Al kan ik alle generaliserende punten verder zo de prullenbak in gooien. De eerste verkleurde was, kwam van mij. Evenals de eerste gekrompen shirts. En o ja, laten we vooral de eerste niet-uit-te-wassen vetvlekken niet vergeten. Hoe vaak ik smekend aan de telefoon hing voor weer een nieuwe dosis moeders- en oma’s wijsheden… Niet meer op één hand te tellen. Wat overigens niet uitmaakt, want mijn Verkering is chef-strijk. Tenminste, ongeveer eens per maand, wanneer het hem uitkomt. En nee, ik wil je niet in de mond leggen dat dat stiekem nooit voor hem uitkomt.
Toen ik ging vorig jaar ging samenwonen had ik nooit kunnen bedenken dat een leven samen zo verrassend zou zijn. Ik heb na de echtscheiding van mijn ouders altijd van de daken geschreeuwd nooit te willen trouwen, evenals geen kinderen te willen. En toen mijn nu 21-jarige zusje in 2013 kenbaar maakte zwanger te zijn, dacht ik uit mijn vel te springen: “Hoe haal je het in je hoofd?!” Ik was er echt van overtuigd dat de mensen die gingen trouwen en kinderen kregen, gedoemd waren om een ongelukkig leven te leiden met echtscheidingen en ruzies die in de jaren daarop zouden volgen.
Maar nu woon ik dus alweer één jaar samen met de liefde van mijn leven. Misschien wat naïef gedacht om het nu al mijn levenslange liefde te noemen, maar zo voelt het in ieder geval wel. En heus, wij hebben ook wel eens een miscommunicatie die uitloopt tot een fikse woordenwisseling. En ja, dat komt toevallig allemaal omdat Meneer de Verkering ontzettend eigenwijs is. En ik dwars. Maar ik zie het wél als een persoonlijke uitdaging om te blijven communiceren en te laten zien dat je wel degelijk een leven lang gelukkig met elkaar kan zijn.
Mijn grootouders zijn dit jaar 55 jaar getrouwd; ik vraag jou om mee te doen met het vinden van jouw persoonlijke geluk. Ik kan in ieder geval niet wachten tot ik het leidende voorwerp in dit jubileum ben!
Kelsey (22)
